Maltańczyk

Oryginalna nazwa tej rasy psów to: maltanase mana. Należą one do grupy psów do towarzystwa. Według organizacji FCI zaklasyfikowane są do biszonów.

Wygląd

Maltańczyki są małymi psami, których tułów jest o jedną trzecią dłuższy, niż ich wysokość w kłębie, przez co wydają się szczupłe i wydłużone. Sierść ich jest śnieżnobiała (choć dopuszczalne są też odcienie kości słoniowej), niezwykle gładka, zawsze prosta, nigdy nie pofalowana ani kręcona, a włos na ogonie jest bardzo długi i dotyka uda. Psy te właściwie nie linieją. Maltańczyki posiadają płaską czaszkę, oczy duże, okrągłe i bardzo ciemne. Ich uszy są trójkątne, wysoko osadzone o długim włosie, wiszące i przylegające do boków czaszki. Kończyny, psy te mają krótkie i proste,

Charakter

Maltańczyki to pieski bardzo żywiołowe, które lubią ruch, długie spacery, pieszczoty i wszystkie aktywności, przy których mogą towarzyszyć swojemu opiekunowi. Potrzebują też dużo ruchu i ćwiczeń. Szczekanie jest ich głównym sposobem komunikacji, wykorzystują je więc, aby wyrazić swoje najróżniejsze emocje. W stosunku do obcych osób bywają początkowo nieufne, jednak nie wykazują przy tym agresji.

Maltańczyk nadaje się dla większości osób, jednak nie poleca się ich na towarzyszy maluchów, ze względu na wyjątkowo delikatne ciało tych zwierzaczków. Dziecko może obchodzić się z nimi nieumiejętnie, a tak małe czworonogi są jednak bardzo narażone na urazy. Natomiast pies ten doskonale odnajdzie się w domu starszej osoby, nawet w jednopokojowym mieszkaniu, nada się też na towarzysza kogoś, kto będzie zabierać go ze sobą do pracy. Spodoba mu się również w domu z ogrodem, ale w żadnym wypadku nie powinien mieszkać poza domem, ani z dala od rodziny. Pozostawiony na długo w samotności będzie bardzo cierpieć.

Historia

Udokumentowana historia tej rasy sięga prawie trzech tysięcy lat. Maltańczyki były obecne już w Starożytnym Egipcie, gdyż w grobie faraona Ramzesa II odnaleziono niewielkie rzeźby tych psów. Według greckiego geografa Strabona, w starożytności zamieszkiwały Maltę, która kiedyś nazywała się Melita; jednakże bardziej prawdopodobne wersje umiejscawiają je na jednej z wysp Morza Śródziemnego, Meledzie lub na jednej z dalmatyńskich wysp, Mljecie. Badacze uważają, że bezpośrednimi przodkami maltańczyka były pieski hodowane do polowań na niewielkie gryzonie, szkolone, aby skutecznie polować na myszy oraz szczury. Posiadaczem suki tej rasy był między innymi żyjący w I w. n.e. rzymski gubernator Malty. Z 1607 roku pochodzi zaś informacja o maltańczyku sprzedanym za równowartość 2000 dolarów.
W 1520 roku rasa ta zawitała na dwór angielski i od razu zyskała tłumy wielbicieli. Maltańczyk był pupilem królowej Marii Stuart, święcił też tryumfy za czasów Henryka VIII, a szczyt jego popularności przypadał na czasy panowania Elżbiety I. Pierwsza wzmianka o rasie, na terenach polskich pochodzi już z roku 1320, takiego pieska miał prawdopodobnie jeden z Wielkich Mistrzów Krzyżackich. W 1791 maltańczyka o imieniu Kasperek przywieziono z Wiednia dla starościny małogoskiej Anny Szaniawskiej. Angielskie maltańczyki sprowadzono do USA, Kanady, Niemiec i Francji. W Europie ich hodowla na dużą skalę rozwinęła się w XIX stuleciu; a w XX wieku ukształtowały się jej dwa kierunki niemieckie i angielskie, które różniły się nieco wzorcami. Pierwszy raz na wystawie w Polsce, maltańczyk o imieniu Sułtan został zaprezentowany w 1900 roku.

Zdrowie

Maltańczyki są rasą dość zdrową, żyją średnio pomiędzy 12 a 15 lat, ize względu na swoją długą historię, mają niewielki stopień chorób genetycznych. Jednakże, i u tej rasy również można zaobserwować różne charakterystyczne schorzenia; ich gruczoły odbytowe często się zapychają, z powodu niedrożności kanalików nosowo-łzowych nierzadko dochodzi u nich również do zapalenia spojówek, czy zapalenia skóry w okolicy wewnętrznego kącika oczu. Podrażnienie oczu mogą powodować także zbyt długie włosy. Psy tej rasy miewają również problemy ortopedyczne, związane ze zwichnięciami rzepek, objawiające się kulawizną kończyn tylnich. Przypadłość ta dotyka aż 5% psów tej rasy. Psy starsze cierpią również na endokardiozę zastawki dwudzielnej. Często także bywają alergikami i są też dość wrażliwe na zmiany diety.

Inne choroby

  • przetrwały przewód tętniczy – ryzyko tej wady jest 30-krotnie większe u maltańczyka niż u innych ras,
  • wodogłowie – wada występująca u szczeniaków, prawdopodobieństwo jej wystąpienia u tej rasy jest 11-krotnie wyższe niż u innych ras,
  • dysplazja stawów łokciowych, stawów biodrowych oraz choroba Legga-Calvego-Perthesa,
  • niedoczynność tarczycy zespolenie wrotno-oboczne wątrobowe, umożliwiające oczyszczanie krwi przez wątrobę, przez co toksyny przedostają się do organizmu,
  • zespół drżenia białych psów (WSDS)– lekkie drgawki wstrząsające ciałem zwierzęcia,
  • zapaść tchawicy,
  • autoimmunologiczna niedokrwistość hemolityczna,
  • hipoglikemia,
  • martwicowe zapalenie mózgu i opon mózgowych,
  • głuchota,
  • przetrwała błona źreniczna w oku,
  • zaćma,
  • przetrwałe zęby mleczne.

Pielęgnacja
Maltańczyk wymaga czasochłonnej pielęgnacji. Jego włos należy czesać codziennie, by nie tworzyły się kołtuny. Psiaki te mają też skłonność do odkładania się kamienia nazębnego, wymagają więc regularnego mycia zębów.


Cena

Cena kształtuje się na różnych poziomach, w zależności od renomy hodowcy. Za maltańczyka przyszłym właścicielom przyjdzie zapłacić od 3000 zł i 6000 zł. Droższe są natomiast szczeniaki z linii koreańskiej, które kosztują 9000 zł.


Ciekawostki

  • Maltańczyki nie zrzucają dużej ilości naskórka, który wraz ze śliną jest w dużej mierze czynnikami alergizującymi. Jednak w przypadku silnych reakcji uczuleniowych, może być to niewystarczające.
  • W XVI w powszechnie wierzono, że psy te są magiczne i przypisywano im uzdrowicielskie moce. Szczególnie Turcy, zwykli sypiać z maltańczykami tuż przy nogach, gdyż miały one leczyć bóle reumatyczne i szereg innych dolegliwości.
  • O maltańczyku pisał poeta Jan Andrzej Morsztyn w swoim wierszu „Nagrobek Perlisi”, a Jan Ursyn Niemcewicz stworzył „Odę do Kasperka”.