Shih tzu to jedna z ras, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji psów tybetańskich.

Wygląd

Dorosły shih tzu waży od 4,5 do 8 kg, a jego wysokość w kłębie to 27 cm. Głowa jego jest szeroka, okrągła, z włosami opadającymi na oczy, brodą i wąsami. Charakterystyczny i dozwolony dla tej rasy jest delikatny przodozgryz. Włosy z nosa tych psów skierowane są ku górze i formują się w charakterystyczny kształt chryzantemy. Posiadają one ciemny kolor oczu i duże, opadające, pokryte włosami uszy. Puszysty ogon shih tzu jest osadzony wysoko i zawinięty. Piesek ten ma bogaty podszerstek i piękny, długi, prosty lub lekko falisty włos, który charakteryzuje się też niezwykłą miękkością i jedwabistością. Umaszczenie shih tzu może być dowolne. Istnieją białe, czarne, łaciate i trzykolorowe psiaki tej rasy.

Charakter

Czworonogi wywodzące się z tej rasy wykazują się dużą radością życia i świetnie sprawdzają się w relacji z całą rodziną; są łagodne i bardzo towarzyskie, dzięki czemu dogadają się też z innymi psami i kotami. Niezależny charakter shih tzu sprawia, że pies dobrze radzi sobie pozostawiony sam w domu, nie niszczy przedmiotów i potrafi sam zorganizować sobie wolny czas, zazwyczaj wypoczywając w swoim legowisku. Bardzo lubią one towarzystwo dzieci i zabawy z nimi, jednak nadają się głównie dla dzieci starszych, bo maluchy mogą niechcący zrobić im krzywdę. Najczęstsze problemy behawioralne z shih tzu, to zachowania o podłożu lękowym.
Pies tej rasy choć bardzo oddany i wierny, przypomina trochę kota chadzającego własnymi drogami, shih tzu słyną bowiem ze swojej niezależności i uporu. Natomiast bardzo dobrze odnajdują się zarówno na dużych, jak i małych powierzchniach i nie wymagają dużej dawki ruchu, chociaż niektóre osobniki całkiem dobrze radzą sobie na torze agility. Są dosyć szczekliwe, wymagają więc szkolenia, które oduczy je od nadmiernego hałasowania. Zwłaszcza samce shih tzu mogą mieć tendencję do dążenia do dominacji nad innymi psami, dlatego warto je socjalizować poprzez treningi w szkole dla psów, gdzie mogą poznać się ze czworonogami każdej wielkości. Trzeba jednak pamiętać, że podatność tej rasy na szkolenia jest umiarkowana.

Historia

Istniały teorie, według których shih tzu powstał ze skrzyżowania pekińczyka z lhasa apso, jednakże analizy DNA wskazują, że shih tzu jest znacznie starszą rasą. Tybetańscy mnisi hodowali te pieski jako psy klasztorne, których zadaniem było pilnowanie świętych przybytków. Badacze stwierdzają, że pierwszy shih tzu pojawił się na dworze w Chinach w wieku XVII, i wtedy to cesarz chiński otrzymał go w darze od Dalajlamy, przypuszczalnie jako formę daniny. Szczyt popularności tych psów w Chinach przypada jednak na wiek XIX, albowiem prawdziwy rozkwit tej rasy nastąpił za czasów Cesarzowej Tzu Hsi. Według podań, na jej dworze mieszkało wówczas aż 200 tych piesków. Do początków XX w shih tzu nie mogły jednak opuszczać Chin, traktowane były bowiem jako dziedzictwo narodowe i uważane za święte; kiedy jednak w 1949 roku w Chinach zapanował komunizm, wiele z nich spotkał tragiczny los. Dopiero w XX wieku Chiny zezwoliły na eksport tych psów i wtedy dotarły one do Europy i Ameryki. W roku 1929 Wielka Brytania uznała rasę za własną, i w 1935 roku w pojawił się tam pierwszy klub jej miłośników. Po II wojnie światowej, na skutek krzyżowania z lhasa apso, rasa utraciła swój pierwotny typ i dopiero w latach 50. XX wieku udało się go odtworzyć.

W Polsce pierwszy shih tzu pojawił się w 1981 r. Była to, sprowadzona z Danii przez Małgorzatę Zieleniewską, suczka Pierinas Izolda.

Zdrowie

Z powodu możliwości wypadnięcia dysku lub uszkodzenia rzepek w kolanach, szczeniaki shih tzu w ogóle nie powinny chodzić po schodach. Psy tej rasy źle znoszą też upały, za to dość dobrze wytrzymują niskie temperatury. Średnia długość życia shih tzu wynosi około 15 do 20 lat, jednakże ich długowieczność zależy od odpowiedniej pielęgnacji. Często zdarza się, że psy tej rasy cierpią z powodu alergii skórnych, mogą przydarzać im się też stany zapalne skóry, choroby oczu (wypadanie gałki ocznej, niedrożne kanaliki łzowe, dwurzędowość rzęs) oraz zespół oddechów psów krótkoczaszkowych, powodujący niedotlenienie. U szczeniąt może pojawić się również rozszczep kręgosłupa.

Inne schorzenia

• dysplazja nerek – prawdopodobieństwo tej choroby jest 12-krotnie większe niż u innych ras,
• dysplazja stawów biodrowych i łokciowych,
• choroba Legga-Calvego-Perthesa – martwica głowy kości udowej,
• jaskra,
• zaćma,
• postępujący zanik siatkówki,
• nadmierne łzawienie,
• entropium powiek,
• wypadnięcie gruczołu z powieki,
• suche zapalenie rogówki i spojówki,
• rzęsy ektopowe,
• niedoczynność tarczycy,
• przepuklina pępkowa,
• choroba krążków miedzykręgowych,
• zespół brachycefaliczny – zespół oddechowy ras krótkoczaszkowych,
• zespolenia wrotno-oboczne/układowe,
• kamica moczowa.

Pielęgnacja

Shih tzu to psy bardzo wymagające pod kątem pielęgnacji i ich właściciel musi im ją zapewnić; warto więc, przed nabyciem czworonoga przemyśleć, czy ma się na to dość siły, czasu i chęci. Długie włosie shih tzu wymaga codziennego czesania odpowiednią szczotką, a dodatkowo kilka razy w tygodniu powinno się wyczesywać go specjalnym grzebieniem. Każdy pies, musi mieć też przemywane oczka, ponadto trzeba dbać o regularne usuwanie u niego kamienia nazębnego i odpowiednią higienę jamy ustnej.

Cena

Cena psa z rodowodem może sięgać 3000 zł. Ostatecznie zawsze zależy m.in. od renomy hodowli, wieku psa i płci.

Ciekawostki

• shih tzu mają ponadprzeciętnie dobry słuch.

• według tybetańskich legend, rasa miała powstać w dolinie, która została odcięta od świata zewnętrznego przez ogromne trzęsienie ziemi.
• według innej legendy, shih tzu był towarzyszem Buddy w jego wędrówce przez świat, a w chwili zagrożenia przeistaczał się w potężnego lwa.

• nazwa shih tzu oznacza dosłownie „psi lew” – innym często występującym tłumaczeniem tej nazwy jest „pies – chryzantema”, albo „piesek szczęścia”.
• wielkimi miłośnikami shih tzu byli władcy dynastii Ming, a słynną miłośniczką i propagatorką rasy we Francji – księżna d’Anjou.
• shih tzu w buddyjskich świątyniach uznawane były za święte, obsługiwały też młynki modlitewne i pomagały nieść modlitwy do samych bogów i wierzono, że odstraszały złe duchy.