Czarny, rudy, biały, czy liliowy kot brytyjski długowłosy niesłusznie określany jako belgijski jest niezwykłym przedstawicielem swojego gatunku. Wywodzi się z jednej z najstarszych kocich ras, wyróżnia bardzo przyjaznym charakterem oraz interesującą powierzchownością i może stać się fascynującym towarzyszem twojego życia jeżeli przywykniesz do jego specyfiki i potrafisz docenić jego zalety.

Historia stara jak świat

Mruczek rodem z antyku

Historia kota brytyjskiego długowłosego jest nieodmiennie związana z dziejami jego krótkowłosych kuzynów. Legenda głosi, że przybyły one z Egiptu wraz z legionami rzymskimi ponieważ były wożone w celu ochrony żywności przed szkodnikami. W taki sposób znalazły się na wyspach brytyjskich, gdzie żyły później przez długie lata jako zwierzęta gospodarskie.

Separacja od kontynentalnych krewnych pozwoliła brytyjczykom na wykształcenie specyficznych cech odbiegających od innych ras, takich jak muskularny tułów i gęste futro.

Za twórce standardu kota brytyjskiego przyjęło się uważać Harrisona Weira. Był to angielski artysta i wielki miłośnik tej rasy. To on w 1871 roku zorganizował w Londynie pierwszą na świecie wystawę kotów. Jako oddzielna rasa koty brytyjskie zostały uznane w 1929 roku. W Polsce pojawiły się w roku 1992.

Kocie krzyżówki

Historia pojawienia się długowłosej odmiany brytyjczyków jest nieco przewrotna i można by częściowo określić ją jako „wypadek przy pracy”. Jest ona bowiem rezultatem krzyżowania brytyjskiego kota krótkowłosego z błękitnym persem. Krzyżówka ta zapewnić miała odtwarzanej po drugiej wojnie światowej ginącej rasie cechy bardziej przypominające swojego przedwojennego przodka. Nieznane jednak są związki brytyjczyków z kotami belgijskimi (zamieszkującymi na tamtejszych terenach), które pozwalały by na używanie takiej nazwy, albowiem to nie przymiotnik„belgijski”, ale określenie „Highlander” stało się przydomkiem stosowanym wobec długowłosych kotów brytyjskich. Koty angielskie łączono z niebieskimi kotami rosyjskimi w celu odtworzenia niebieskiego koloru, a z kotami kartuskimi dla uzyskania sylwetki

Pojawienie się długowłosych kotów brytyjskich

Aby uzyskać gęstą sierść o intensywnym podsierstku podarowano brytyjczykowi nieco krwi błękitnego persa i tak ów angielski arystokrata otrzymał nieoczekiwanie recesywny gen odpowiedzialny za długie futro. Z jego powodu w latach 1914 – 1918 w miotach kotów brytyjskich zaczęły pojawiać się długowłose kocięta.

Ich obecność początkowo nie cieszyła angielskich hodowców. Nie spełniały wzorca rasy, więc często „upychano” je niedoświadczonym nabywcom.

Na całe szczęście zalety tych „brzydkich kaczątek” zostały w końcu docenione i kot brytyjski długowłosy zarejestrowany przez World Cat Federation stał się w roku 2009 nową odmianą jednej z najstarszych kocich ras świata.

Wygląd i charakter brytyjczyków

Budowa

Pod względem budowy kot brytyjski długowłosy nie odbiega od swoich krótkowłosych krewnych. Jest duży, jego sylwetka odznacza się muskulaturą, a łapy ma silne i niezbyt długie. Waży średnio od 4 do 8 kilo. Głowę ma zaokrągloną, dużą, czoło mocno zarysowane, wystające, a szyję krótką.

Oczy tych kotów są okrągłe duże, natomiast uszy małe i szerokie. Sierść tej odmiany jest tak naprawdę półdługowłosa, prosta, puszysta z obfitym podsierstkiem, wyraźną kryzą na szyi, bokobrodami i tak zwanymi „portkami” w okolicy ud.

Ogon powinien mieć długość 2/3 ciała, na końcu odznaczać się zaokrągleniem i tworzyć „pióropusz”

Umaszczenie

U brytyjczyków umaszczenie jest najczęściej niebieskie i liliowe, ale może występować aż w 150 odmianach barwnych. U kotów tych może pojawić się kolor biały, czarny, czekoladowy, rudy, liliowy, niebieski, płowy, srebrzysty lub kremowy. Maść ich może być połączona z białymi fragmentami, pręgowana (Tabby), nakrapiana lub cętkowana Wystąpić też mogą osobniki biało-czarne lub trójkolorowe, a także szylkretowe zwane Tortie (tylko kotki).

Charakter

Charakter brytyjskiego kota długowłosego nie różni się zbytnio od krótkowłosej odmiany. Są to zwierzęta bardzo inteligentne, spokojne, niekiedy wręcz flegmatyczne, bardzo przyjazne o silnej osobowości i ciekawe świata. Dojrzewają późno, dopiero w okolicach piątego roku życia. Są zdystansowane, powściągliwe i nie przejawiają zachowań natrętnych. W kontaktach z domownikami są przyjacielskie, ale często stają się „kotami jednego pana” w szczególny sposób preferując wybraną osobę.

Są ciche, rzadko miauczą. Doskonale sprawdzają się w kontaktach z dziećmi i z dorosłymi. Ich przyjacielski, zupełnie pozbawiony agresji i niekonfliktowy charakter powoduje iż dogadują się na ogół zarówno z ludźmi, jak i z innymi, zwierzęcymi współlokatorami.

Lubią pieszczoty, ale nie są zachwycone noszeniem na rękach. Brytyjczyk bowiem nie jest typowym kotem do przytulania, to on decydują o relacjach z człowiekiem i potrafi trzymać się nieco z boku domowników jeśli ma taką ochotę.

Jako kocięta Highlandery są żywiołowe i skore do zabaw, z wiekiem jednak stają się coraz bardziej spokojne i stateczne. Nie skaczą po suficie, nie wieszają się na firankach , ani nie szaleją w gonitwach. Nie lubią też zbytnio się wspinać, a ponad spacery preferują domowe zacisze i nie mają skłonności do włóczęgostwa. Nie potrzebują też zbytnio przestrzeni i nie odczuwają dyskomfortu w małych mieszkaniach.

Informacje ważne dla nabywców kociąt

Zdrowie

Kot brytyjski długowłosy to rasa zdrowa, może żyć od 15 do 20 lat, ale występują u nich niekiedy choroby genetyczne takie jak: wielotorbielowatość nerek i kardiomiopatia przerostowa. Stosunkowo często zdarza się też niedrążność kanalików nosowo- łzowych oraz niedrążność przewodu pokarmowego spowodowana zatykaniem się przez kulki długiego włosia.

Ciekawostką jest, że u większości kotów tej rasy (ok 40%) występuje krew grupy B, podczas gdy generalnie u kotów w przeważającej części spotykamy krew grupy A. Dojrzałość płciową brytyjczyki osiągają późno dopiero około 12 miesiąca życia.

U kotki występuje niekiedy następująca zaraz jedna po drugiej ruja permanentna, charakteryzująca się tarzaniem po ziemi, prężeniem ciała i wokalizacją. Ma ona bardzo negatywny wpływ na organizm zwierzęcia dlatego w przypadku kotki nieprzeznaczonej do rozrodu zaleca się sterylizację.

Ciekawostki z genetyki

Warto wiedzieć, że występowanie długiego włosa u brytyjczyków jest cechą recesywną, czyli wymaga posiadania takiego genu u matki i ojca. Nosicielami owego genu mogą być koty krótkowłose, stąd długowłose kocie może niespodziewanie pojawić się u nich w miocie. Konsekwencją skrzyżowania dwóch osobników długowłosych będą kocięta o takiej samej sierści.

Pielęgnacja brytyjskiego kota długowłosego

Koty brytyjskie długowłose nie wymagają bardzo wielkiego nakładu pracy, a ich pielęgnacja nie jest kłopotliwa. Nie powinny być one kąpane, nie trzeba też szczególnie często przemywać im uszu, ani oczu. Ważne jest jedynie rozczesywanie ich sierści co najmniej raz na tydzień, aby zapobiegać jej splątaniu.

Dobrze jest wzbogacić ich dietę o „kocią trawkę”by ułatwić wydalenie połkniętych podczas toalety włosów. Istotną rzeczą jest również zwrócenie uwagi na odżywianie brytyjczyka. Wymaga on przede wszystkim wysokojakościowego pokarmu mięsnego jednakże ze względu na dość statyczną naturę i mocną budowę ma dość duże skłonności do tycia. Dlatego należy poprzez właściwą dietę zapobiegać jego utuczeniu, które może przyczynić się do pogorszenia kondycji, a w efekcie stanu zdrowia.

Cena kociąt

Cena młodych długowłosych kotków brytyjskich waha się w granicach od 2 do 4 tysięcy złotych. Zależy ona przede wszystkim od utytułowania ich przodków, ale również od umaszczenia. Należy wziąć pod uwagę, że w przypadku kociąt białych, czarnych, rudych, błękitnych czy liliowych nie uzyskamy tak wysokiej ceny jak za rzadko spotykanego srebrzystego czy szylkretkę.